Bogor

“Schat, schrijf jij over Bogor? Leef je maar lekker uit in je laatste blog!”

Ja, zo gaat dat dus als je om de beurt een blog schrijft….. We maken er geen ruzie om, stiekem vinden we het allebei best heel leuk om elke keer zo’n verhaaltje te produceren. Niets moet, alles mag is het motto. Geen regels waar een blog aan moet voldoen.

Ondertussen hebben we al drie nachtjes geslapen in Bogor, in een behoorlijk compleet resort dat vooral inzet op zakenlieden. Daardoor vallen de vakantie vierende (buitenlandse) gezinnetjes behoorlijk op. Dat heeft als resultaat dat we qua aandacht heerlijk in de watten worden gelegd. Persoonlijke praatjes aan de ontbijttafel met een ober zijn geen uitzondering. Het receptie personeel zwaait ons al van verre toe en verwelkomt ons iedere keer weer als we voorbij lopen met een Selamat pagi/selamat siam/selamat malan (goedemorgen/-middag/-avond). En dat alles met een vriendelijk hoofdknikje en de handen tegen elkaar op hoogte net onder de neus (snap je??!). Erg leuk om je zo welkom te voelen. (Of ze het nu echt menen of dat ze gewoon zo gedrild zijn om op deze manier met gasten om te gaan, dat laat ik even in het midden….)

Bij het voorbereiden van de reis naar Indonesië heb ik een aantal reisgidsen doorgenomen en websites op internet afgestruind. Daarnaast heb ik ook een aantal gewone leesboeken met wat historische elementen erin gelezen. Daardoor had ik me een bepaald beeld gevormd van de stad  Bogor (vroeger heette het Buitenzorg). Een vrij idyllisch beeld met veel groene parkachtige lanen, ruimte en mooie gebouwen.    

Dat beeld heb ik een klein beetje moeten bijstellen. Helaas. Er is natuurlijk heel wat tijd voorbij gegaan. In de jaren dat Indonesië zelfstandig is (vanaf 17 augustus 1945 tot nu) hebben de huidige bewoners van Bogor en hun bestuurders het land behoorlijk kunnen volbouwen en kunnen vormen naar hun eigen maatstaven en gewoonten. Dat is ten koste gegaan van het Buitenzorg van vroeger. Dat was vroeger de plek waar vroeger de rijken uit Batavia (= Jakarta) hun tweede huis hadden en/of hun vakantie vierden. Vergelijkbaar met ons Driebergen en Zeist in NL. Vandaag de dag zijn er nog steeds wijken met grote villa’s, ik heb ook een prachtige golfbaan gezien, maar het ‘gewoontjes volk’ beheerst toch wel het straatbeeld. Dat straatbeeld moet je dan zien met een filter erover van typisch Indonesische verkeerschaos, te grote overvloed aan brommers/busjes, straatkraampjes en laag daarboven hangend een dikke laag smog. De laatste twee dagen was het hier bewolkt en toch nog steeds ruim 30 graden Celsius, nu begrijp ik wel veel beter dat redelijk veel mensen continue met een mondkapje op lopen. (de vraag is alleen hoe effectief dit gebruik is, vanuit mijn medische werk achtergrond heb ik geleerd dat een mondkapje hooguit een halfuur achtereen effectief werkt tegen ongewenste ‘beestjes’ in de lucht. Ik weet niet precies hoe dat werkt met smog-deeltjes….)  

De bijnaam van de stad is Kota Hujan (Regenstad), tot op heden hebben wij daar nog niets van gemerkt. Naast dat het elke avond kan regenen schijnt het vaak te onweren. Ook niets van gemerkt….hahahaha.

Wat is er nog wel over van het Buitenzorg van vroeger? Ik denk een paar grote gebouwen. Allereerst het grote presidentiele paleis dat grenst aan de Botanische tuinen. Dit gebouw wordt nog steeds van tijd tot tijd bewoont door de huidige president van Indonesië, de heer Joko-Widodo. Hij heeft vijf of zes paleizen tot zijn beschikking in Indonesië. We hebben vanaf een afstandje het gebouw bekeken, bezoek mag alleen met voorafgaand aangevraagd toestemmingsdocument naar binnen. Vanuit de Botanische tuinen is het paleis heel goed te zien, het ligt eigenlijk in de Botanische tuin. Rondom het paleis en de tuinen is een weg met wandelpromenade aangelegd, deze wordt vlak voor het donker wordt (zo tussen vijf en zes uur ’s avonds) veel gebruikt door joggers. Een paar ambassade gebouwen stammen ook nog uit de koloniale tijd, deze worden goed onderhouden en zijn nog steeds in gebruik. Ik zag ook nog een immens grote kerk (gereja), geen idee hoe oud deze was. Kerken zijn schaars in Bogor, moskeeën daarentegen vind je op iedere hoek van de straat.

De Botanische tuin is denk ik nog steeds de grootste toeristische trekpleister van Bogor. Het beslaat een enorme oppervlakte met een zeer grote verscheidenheid aan soorten bomen en planten. Als het aan mij gelegen had, kon ik de hele dag daar wel ronddolen! Hier in deze parkachtig aangelegde tuin kreeg ik het idyllische gevoel waar ik in de boekjes over gelezen had. Zo wil ik me Bogor herinneren!

Prachtige palmen in vele soorten en maten, heel veel varens zowel klein als heel groot. Bomen zo groot als reuzen, met enorme wortels die van de stam weglopen, ze reikten tot André z’n knieën. Maar ook waterlelies en veel soorten orchideeën. Helaas is dit niet het jaargetijde waarin er veel bloemen bloeiden. Toch misschien maar een keertje terugkomen……?

De tuinen worden door vele mensen onderhouden. Overal waren mannen en vrouwen bezig met onderhoud, gevallen bladeren opruimen, nieuwe decoratieve bamboe attributen werden gemaakt. Dit alles gebeurde met de hand. Nergens een elektrisch apparaat (bladblazer of iets dergelijks) te bekennen. Alleen een pick-up auto werd gebruikt om het gevallen blad in te verzamelen.

Vlakbij het paleis was nog een zeer oude Nederlandse begraafplaats. Deze was er al voordat de tuinen er waren. Men heeft dit ongeschonden gelaten en gewoon opgenomen in de tuinen. Bijzonder om deze zeer oude grafzerken te lezen, met Nederlandse namen en Bijbelteksten erop. Toen we daar waren hoorden we een oude dame uitleg geven over de begraafplaats. Zij sprak de Nederlandse teksten zo goed uit dat André toch even nieuwsgierig moest vragen aan haar of zij Nederlandse was. De dame in kwestie bleek een zuster uit een katholiek klooster te zijn. Vele jaren heeft zij in Maastricht (NL) gewerkt in het klooster en zij is nu van plan terug te gaan naar Indonesië. De zuster, van origine afkomstig van Java, vertelde dat zij het heel mooi werk vindt om naast het zuster zijn de geschiedenis van Nederlands-Indië door te geven aan de volgende generatie. Mooi om te zien hoe enthousiast en gedreven deze vrouw haar kennis wil doorgeven.

Omdat ik met een gezelschap reis dat alles behalve groene vingers heeft (en zij na drie bomen en vijf lelies gezien te hebben al volledig klaar waren met de tuin), moest ik helaas het compromis volgen wat van tevoren was afgesproken: vanmiddag gaan we een shopping mall opzoeken!

We zijn afgegaan op het advies van een van de jonge obers uit het hotel; ga naar de BTM mall. Dat was toch niet helemaal wat wij voor ogen hadden…. De doelgroep van de mall was voornamelijk op lokale bevolking gericht. Veel kledingwinkels à la H&M, Wibra en Zeeman achtige ketens. Geen mogelijkheden om souvenirs te kopen, dus. Wel leuk om gezien te hebben en in rond te lopen. Wij waren als Europeanen de bezienswaardigheid voor de lokale bevolking, hahaha!

Daarom is onze missie voor de volgende dag onder andere: een andere shopping mall vinden!

*Woensdag.

De stad is super groot en herbergt meerdere grote malls. In ons hotel worden we aangesproken door een Nederlands sprekende  Indonesische gids die werkt voor ‘Smaragd Reizen’ in NL. Zijn naam is Didi en hij weet ons een shopping mall te wijzen die waarschijnlijk meer voldoet aan onze verwachtingen. Via Didi weten we voor vandaag ook een chauffeur te regelen die ons naar minder toeristische watervallen weet te leiden. Zo kan het dus gebeuren dat de laatste dag van de vakantie zich vanzelf vult met leuke bezoekjes. Maar we starten de dag met een heerlijk relaxende Indonesische massage in de Spa van het hotel. (Ruben vermaakt zich ondertussen wel even achter zijn tablet op de hotelkamer.) Alle vermoeide been- en rugspieren worden grondig onder handen genomen. Dat voelt goed nadat we gisteren een hele dag hebben rond gewandeld in Bogor! Moeten we vaker doen, hahahaha! Bij deze hebben we een goed voornemen om in ons achterhoofd te houden in NL. Gunnen we ons zelf de tijd niet voor in NL.

Nadat we onze vol geoliede lijven hebben afgespoeld onder een aangename douche zijn we klaar voor onze laatste dag van de vakantie. We trekken er lekker op uit naar die watervallen, curug Nangka. Via een leuk klimpartijtje over rotspartijen langs een klein bergstroompje kwamen we bij de waterval. Een lokaal mannetje wees ons de weg en liep met ons mee. Zo gaat dat hier, menselijke wegwijzers, niks geen bordjes en pijlen langs de route. Wel eettentjes en kraampjes waar chips en water te koop zijn. Zoals op elke hoek van de straat in Indonesië.

’s Middags zijn we uiteindelijk toch nog terecht gekomen in een shopping mall die meer naar wens was. Heerlijk even rondgedoold. Onze Indonesische Roepia’s laten rollen.  Laatste dag, alles moet op, hahhaha! Ik heb nog een voor mij nieuwe sensatie geproefd: een avocado shake met durian fruit: heel bijzonder, niet vies! Zeker ook niet mierzoet. Geen idee of het gezond was, ik kreeg de indruk van wel, ik laat me zelf maar in die waan, hahahha! André koos voor avocado met koude koffie, ook lekker! Ruben koos voor een veilig ijsje.

De avond hebben we afgesloten met een maaltijd in het hotel en een laatste duik in het zwembad van het hotel. Morgen vertrekken we weer naar NL.