Op weg naar Java

Voorzichtig open ik mijn ogen en probeer mijn ogen te focussen, zodat ik op mijn telefoon de tijd kan lezen. We zouden om kwart voor acht opstaan en de tijd geeft half acht aan. Prima geslapen concludeer ik, maar dat verbaast me niet na de lange dag van gisteren.

We zijn uiteindelijk in een hotel terecht gekomen op een half uur rijden van het vliegveld. Dit hotel had in ieder geval een douche. De eerste twee hotels dichterbij het vliegveld zagen er op zich ok uit, maar geen (werkende) douche. Ondanks het late uur zijn we toch maar doorgereden en met behulp van Google maps hebben we de chauffeur naar een hotel geloodst die volgens de website een werkende douche heeft.

We hebben twee kamers geboekt. Ruben ligt in z’n eentje in een groot tweepersoonsbed. Ik maak hem wakker door hem over z'n koppie te aaien dat net boven de dekens uitsteekt. Hij knijpt met z’n ogen en doet alsof hij nog steeds slaapt… hij wil niet wakker worden. Ben best een beetje trots op hem, hij heeft de beproeving van gisteren goed en zonder (al teveel) mopperen doorstaan. Uiteindelijk was hij in de taxi al in slaap gevallen. Net als Qunera trouwens. Ik heb de tijd gebruikt om een blog live te zetten, wat best een uitdaging is in een hobbelende taxi en een gebrekkige internetverbinding dat schommelt tussen 2g en 4g.

Een kwartier later zitten we aan het ontbijt. Tja dit ontbijtbuffet is toch wat anders dan de verwennerij van de afgelopen paar dagen. Er staat een pan soep en nasi, maar gelukkig kunnen we ook nog wat toast vinden en een banaan. De bananen zijn echt zoveel lekkerder (kleiner en zoeter) dan de in Nederland verkrijgbare Zuid-Amerikaanse exemplaren. Gisteravond hadden we al soep gegeten. Dat was trouwens ook weer een leuke ervaring. De chauffeur had ons naar een lokaal (afhaal) restaurantje gebracht van zijn zus (houten huisje, golfplaten, 3 tafels met plastic stoeltjes en een luid karaoke apparaat die gelukkig zachter werd gezet toen we binnenkwamen). We werden daar enthousiast onthaald en keurig bediend door een  redelijk Engels sprekende dame. Met een lekkere Soto Ayam stilden wij onze honger en konden we de reis voorzetten, maar niet nadat we met een aantal giechelende meisjes van het dorp op de foto zijn geweest.

Om negen uur worden we weer opgehaald door onze chauffeur van gisteren. Hij heeft z’n nacht in een ander hotelletje doorgebracht. Toen hij ons afzette gisteren, vroeg hij of hij ons ook weer naar het vliegveld mocht brengen. We hebben zijn loyaliteit rijkelijk beloond. Wat zijn er toch aardige mensen hier op Sulawesi. Ik weet dat we ze relatief erg goed betalen voor hun diensten, maar het enthousiasme, hun uitstraling en oprechte dankbaarheid geeft me een erg bevredigend gevoel. Ik heb me geen moment onveilig gevoeld, of het idee dat ik op mijn hoede moet zijn.

Het inchecken gaat soepel en nadat we door de security zijn gegaan zien we dat het vliegtuig er al staat. Prima. We hebben twee vluchten vandaag: Gorontalo – Makassar en Makassar – Yokyakarta. We hebben ruim 2 uur overstap tijd dus dat moet goed gaan. Om 11 uur zal het vliegtuig vertrekken.

Hmmm, om kwart voor 11 is er nog steeds geen oproep om te boarden. Het wordt 11 uur, 11:15 uur, 11:30 uur… we doden de tijd met een spelletje pesten. 11:45… toch maar eens informeren. De enige dame die Engels spreekt vertelt me dat er een technisch probleem is en dat er een kans is dat de vlucht geannuleerd wordt. Oeps… daar gaat ons reisschema. Snel kijk ik of er nog een andere vlucht is en die is om 14:00 uur. Als we in ieder geval maar in Makassar komen. Mijn engels sprekende grond stewardess ziet mijn bezorgdheid en verzekerd me dat ze me op de 14:00 vlucht zal boeken, ondanks dat er meer passagiers zijn die dat willen. Als buitenlander heb je dan toch een streepje voor.

Uiteindelijk wordt het vliegtuig toch in gereedheid gebracht en vliegen we om 13:00 uur richting Makassar. Mijn lieve Engels sprekende stewardess heeft zelfs geregeld dat we onze volgende vlucht gaan halen, ondanks dat we nog maar 30 minuten hebben om over te stappen in Makassar.

En ja hoor dat lukt. In het vliegtuig vertelt de stewardess me dat ik me gelijk moet melden bij de customer service van Citilink (de vliegmaatschappij). Een jonge vent ziet me aankomen en loodst me via allerlei personeelsgangen van de aankomst naar de vertrekhal om de boardingpassen te halen. De check-in counter is uiteraard al gesloten, maar gaat speciaal voor mij weer open. Qunera heeft ondertussen even tijd om naar het toilet te gaan en heeft daarna onze bagage van de band gehaald. De bagage blijft achter in de aankomsthal, maar onze Citilink medewerker beloofd me dat hij die nog in ons vliegtuig gaat krijgen. Een kruier houdt een oogje op onze 3 grote rugzakken.

Wij worden vervolgens via security naar onze gate begeleidt, waar men al op onze komst zit te wachten. Al met al zitten we binnen 25 minuten op onze volgende vlucht. Wat een helden! Aan deze service kan menig low-cost airline in Europa een puntje zuigen.

En dan Yokyakarta op Java, het laatste eiland van onze reis. We hebben besloten om de pracht en praal van de tempels van Borobudur niet te gaan bezoeken. (Dat doen we een volgende keer). We hebben maar 1 dag in Yokya en die gaan we besteden aan shoppen ! ’s-Avonds lopen we door de befaamde Malioboro straat, de winkel straat van Yokya en zoeken we een plaats om te eten.

Ruben ontdekt een McDonalds ! Die verleiding kunnen we niet weerstaan.