Weer op pad naar de volgende etappe.

Als je ergens wilt komen dan moet je op pad gaan. Als je op pad wilt gaan, moet je spullen inpakken en voorbereiden. Zo gezegd zo gedaan.

Oké, dit gaat lang niet altijd zonder gemopper of gezeur van een van ons. Weet je wat goed helpt tegen ‘tegenzin in inpakken’? Eerst iets leuks doen, zoals heerlijk even een poosje zwemmen! En dan na het eten even inpakken. En ja, dan merk je dat met een rugzak op pad gaan eenvoudig is, je hebt weinig bij je (en toch verbaas ik me nog altijd wat er allemaal meegaat…) dus je bent snel klaar met inpakken.

Vandaag gaat de reis vanuit Rantepao, via Makassar (zuiden), verder naar de Togian eilanden in het noorden van Sulawesi. Vanaf het zuiden naar het noorden van Sulawesi is het een afstand van ongeveer 1500 km. Van Utrecht naar Spanje zo ongeveer. Je begrijpt dat we daar twee dagen over willen doen. We gaan diverse soorten vervoer daarvoor gebruiken: vliegtuig, auto (taxi) en een (veer)boot.

Vanuit midden Sulawesi moeten we eerst met de taxi naar het vliegveld. Wachtend op de taxi komen we erachter hoe stipt de Indonesiërs zijn, hahahaha, helemaal niet stipt, dus! Wij moeten een vliegtuig halen, dus na 20 minuten worden we een beetje ongeduldig… Gelukkig komt de chauffeur opdagen na een klein half uur. Onderweg in de auto wordt hij door onze gids Budi gebeld en krijgt hij de opdracht ons met een beetje haast naar het vliegveld te brengen. Nou, dat hebben we geweten! De weg naar Palopo-airport gaat langs twee bergpassen, slingerende wegen met veel versmallingen en bruggetjes. Tegenliggers kunnen brommers zijn, al dan niet beladen met de meest brede gevlochten manden van bananenblad waarin uiteenlopende producten uitsteken. Maar ook grote trucks kunnen ineens om de hoek zeilen. We zitten met het zweet tussen de billen in de auto… Engels spreekt hij niet of hij doet alsof hij het niet spreekt. Met behulp van het woordenboekje Indonesisch probeer ik de man tot rustig rijden te manen, helaas zonder resultaat. Tot overmaat van ramp blijkt ook nog dat hij de weg naar het vliegveld niet eens weet, als ik hem niet op het bordje ‘Bandar udara’ had gewezen, was hij er voorbij gereden! Je begrijpt dat deze man onze waardering niet heeft teruggezien in zijn tip, hij keek ook zeer chagrijnig bij het lage bedrag wat hij van ons kreeg. (Hij zal wel gedacht hebben: ik heb jullie toch op tijd naar het vliegveld gebracht?)

Het vliegtuig brengt ons terug naar de zuidelijk gelegen stad Makassar en van daaruit gaan we met het vliegtuig naar het noordelijk gelegen Gorontalo. Waarom zo’n omweg? Ja, goeie vraag! Alles heeft te maken met hoe de vliegroutes hier op Sulawesi geregeld zijn. Niet alle richtingen die wij bedenken voor onze reis zijn exact zo uitvoerbaar. We hadden via land kunnen gaan, maar dan zaten we 24 uur lang in een auto of bus hobbelend naar onze noordelijke bestemming. Ondertussen weten we hoe de wegen eruit kunnen zien. Een makkelijke keus dus voor ons.

Rond het middaguur zijn we weer terug in Makassar. Onze spullen zijn gedropt in de hotelkamer die we daar voor een nacht geboekt hebben. Makassar is een grote stad. Vergeleken met de steden die we op Sumatra gezien hebben, vinden we deze stad er best wel Europees uit zien. Brede wegen, netjes geasfalteerd, weinig gaten in de weg. Stoepen naast de weg, weinig tot geen (plastic) afval langs de weg. Zo kan het dus ook! De stad Medan kan hier nog een puntje aan zuigen. Het blijkt wel dat de regering de wegen van en naar vliegvelden prioriteit geven. Het zijn dan ook tol-wegen.

In Makassar hebben we de middag en avond om even iets te doen. Uit de informatieboekjes weten we dat er een fort Rotterdam bestaat. Een overblijfsel van de Nederlandse tijd. Daar brengen we de namiddag door. Tot onze verrassing worden we vriendelijk en bijna enthousiast onthaald door een Indonesiër die nog heel behoorlijk Nederlands spreekt. Hij is gids in fort Rotterdam en leidt graag de Nederlandse toerist door het fort heen. De man deed me een klein beetje denken aan Oom Henk, de broer van opa Helmich. Vooral zijn uitspraak met ietwat Indisch Nederlandse tongval.

Het fort is gebouwd ergens in 1600. Hier waren de Nederlandse manschappen gelegerd en konden zij zich verdedigen. Het terrein is opgebouwd uit lange witte gebouwen met rode dakpan-daken, opgesteld in een vierkant. In het midden staat een Protestantse kerk. Tegenwoordig worden de gebouwen gebruikt door archeologen (gesubsidieerd door de regering) en door kunstacademie studenten.

Eigenlijk heel bijzonder dat de regering nog steeds haar best doet deze gebouwen te onderhouden, als je bedenkt dat er van andere historische zaken (in Medan bijvoorbeeld) niets meer over is. We hadden op Sumatra juist de indruk gekregen dat de Nederlandse historie niet in stand gehouden hoeft te worden. Zo zie je maar weer, niets zo onbegrijpelijk als de beslissingen van regeringen, zeker hier in Indonesië.

Na het bezoeken van het fort hebben we langs de boulevard geflaneerd. Dit strookje cement was binnen de tijd dat wij het fort bezochten omgetoverd tot kleine terrasjes met blauwe, roze, gele en groene plastic stoeltjes. Vanaf een ‘stellingkar’ werden de meest exotisch gekleurde shakes en smoothies aangeboden en allerlei variaties op pisang goreng. Natuurlijk moesten we dat even uitproberen. Ondertussen genietend van de ondergaande zon.

Een prachtig einde van deze lange reisdag.

Maar nu: Op tijd naar bed en morgen gezond weer op!