Bootje en schuitje varen

Vandaag dag twee van onze reis naar de Togians. Voor de derde keer deze reis gaan we naar het vliegveld van Makassar. Ditmaal zonder bijzonderheden, we worden ruim op tijd gebracht door de shuttle van het hotel en we zijn binnen no-time ingecheckt en door de veiligheidscontrole. Het vliegveld na de security doet niet onder voor een westers vliegveld. Luxe winkels, prima airco en vele moderne snufjes, je vergeet dat je in Indonesie bent. Het vliegtuig vertrekt op tijd en 90 minuten later landen we veilig op Gorontalo.

De haven en de stad liggen op een uur rijden van het vliegveld en dus nemen we weer een taxi die ons naar de haven brengt. Onderweg stoppen we nog bij een winkelcentrum, en we zijn verrast door moderne uitstraling. Het staat in schril contrast met de indruk die we hebben van Gorontalo, ookal is onze conclusie dat ook Gorontalo beter georganiseerd en netter is dan wat we hebben gezien op Sumatra. In het winkelcentrum slaan we wat levensmiddelen (met name een paar snacks) in voor onze 4 dagen op de Togians. Op de Togians is namelijk helemaal niets… geen elektriciteit, geen mobiel bereik, geen wegen, geen gemotoriseerd vervoer (behalve dan de bootjes), kortom geen voorzieningen. Alle accommodaties zijn kleinschalig en worden geboekt met volpension (ontbijt, lunch en avondeten).

Een 12 uur durende ferry brengt ons naar de belangrijkste haven (oftewel een aanlegsteiger) van Togian Islands, Wakai. De ferry zal om 6 uur ’s-avonds vertrekken en dus spenderen we de nacht op de boot. Gelukkig hebben een kleine cabine met twee stapelbedden en airco geboekt, waardoor we niet de nacht op het dek hoeven te liggen of in het buik van het schip tussen alle andere mede passagiers.

Uiteindelijk vertrekt de boot om acht uur, twee uur na geplande vertrektijd. Ach ja, ik heb er vrede mee, dat betekent dat we niet ook om 6 uur ’s-ochtends aankomen. Wanneer we goed en wel op weg zijn blijkt dat er buiten de haven een behoorlijke deining te staan en de ferry schommelt op het ritme van de deining onstuimig heen en weer. Voor de landrotten onder ons tijd om snel een pilletje tegen zeeziekte te pakken en de cabine op te zoeken. Om 9 uur liggen we plat in onze kooien en laten we ons suf in slaap wiegen (eeh… slingeren) door de boot.

Om 7 uur in de ochtend worden we wakker en lopen we naar het dek. De zee is gekalmeerd en op het dek is het al een drukte van jawelste… land in zicht namelijk! De eerste eilanden varen we reeds voorbij en je voelt de enthousiasme onder met name de toeristen aan boord. Wanneer we uiteindelijk van boord gaan in Wakai (het meest ontwikkelde dorp van de Togians, daar toch nog een motorscooter gezien), laten we ons verleiden door een local die ons aanbiedt om naar het eiland Malenge te brengen, het eiland waar we onze accommodatie hebben geboekt. Heel comfortabel is het schuitje niet, maar dat deert niet, het is maar een klein stukje… dachten we.

Malenge blijkt dus minimaal 2 uur varen van Wakai en met het bootje van onze local dus bijna 3 uur. Ondanks dat we onze ogen uitkijken met alle natuurpracht om ons heen, kregen we alle drie een behoorlijke houten kont in het kleine houten schuitje. Maar uiteindelijk doemt het juiste eiland voor ons op en weet onze local ons feilloos naar de juiste baai te brengen van Sifa diving resort.

Ons doel hier ? Lekker relaxen, zwemmen, beetje snorkelen, lezen en verder niets doen. Geen afleiding, geen internet en geen excursies… zou ons dat lukken ? Ik heb mezelf er regelmatig op betrapt dat ik meerdere keren per dag het (sport) nieuws volg op mijn mobiel en met een schuin oog mijn werk email in de gaten hou… dat kan dus niet hier. Ben benieuwd wat dat met me doet…

Het gevolg is dat op de dag van dit schrijven (maandag 30 juli) ik dus geen idee heb wie de Tour de France heeft gewonnen… zou Tom het gered hebben, of heeft Thomas stand gehouden ? Of heeft Froome nog een konijn uit de hoge hoed getoverd. Ik weet het niet en dat is in deze tijd van razendsnelle communicatie toch wel bizar.