Dinsdag 1 augustus

Een por in mijn zij…. Ik doe mijn ogen half open…. Het is half negen in de ochtend. Oh ja, we (André en ik) gaan de boulevard sportief verkennen. Sloom gooi ik mijn benen uit bed en doe op de automatische piloot de dingen die je ’s ochtends doet als je net uit bed komt. Na ruim een half uur staan we buiten en lopen richting de boulevard (= 50 meter). De wind waait fris door de haren en het lopen maakt ons wakker. We zijn niet de enigen die hardlopend over de boulevard gaan. Jong en oud, sportief joggend en rustig wandelend en alles wat daar tussen zit gaat langs en om elkaar heen over de brede strook die bedoeld is voor wandelen en fietsen. De zee rolt de golven uit over het strand en gooit ze tegen de rotsen kapot. Heerlijk schouwspel! Wakker en voldaan komen we na ruim 5 km weer terug in ons knusse appartementje.

Chef Toast (Ruben) en Mister Giebel (Rowan) hebben de tafel al gedekt voor het ontbijt. Uitgebreid wordt er ontbijt genuttigd, het is vandaag immers: CHILLDAG! De supermarkt om de hoek biedt ons voldoende lekkernijen die ons Hollanders welbekend zijn: Nutella, aardbeienjam, Hollandse kaas, pistoletjes, toastbrood, melk, koffie, thee, druiven, aardbeien, yoghurt, cruesli etc. Terwijl we smikkelen en smullen maken we plannen voor vandaag: we gaan picknicken in een park! In het boekje over Porto wordt een park aangeprezen waarin zich ook een museum bevindt. Nou, van dat museum worden we niet echt warm of koud (veel te modern), maar dat park riekt naar een goede CHILLPLEK!

Met volgeladen rugzakjes (alleen maar lekkers en vermaak natuurlijk) gaan we op pad naar het park. Niet van tevoren wetend dat de plek op een iets hoger vlak ligt dan ons knusse appartementje… Dit betekent een redelijke workout voor de bovenbeentjes (ach, kunnen we wel hebben, dit is niks vergeleken met onze grote backpack). De route gaat langs schattige arbeidershuisjes met typische tegelmuren tot en met statige villa’s omheind met hoge, dichte hekken bewaakt met camera en dikke Porsches voor de deur.

De hele middag hebben we lekker in het park op een kleedje geluierd, beetje rondgestruind en hebben naar de laag overvliegende vliegtuigen gekeken. Ons uitzicht leek op een prairieachtig weiland met in de verte een paar paardjes, rustieke hekjes die het weiland in tweeën deelden. Op de achtergrond hoorden we (een zich steeds herhalend) muziekje van de zich in het park bevindende moderne kunst voorwerpen en dus ook een muziekopstelling-achtig ding. Ach, niets om je druk over te maken…

Op de terugweg was de inspanning dermate (berg afwaarts) minder dat de jongens letterlijk zingend en springend over de stoep liepen. Bij elke muur met kenmerkende Portugese tegeltjes moest even haltgehouden worden om deze voor eeuwig vast te leggen op de digitale plaat (leuk voor in het plakboek).

Teruggekomen in het appartement ging het chillen nog even verder: filmpje kijken, in slaap dommelen op je bed en daarna fit weer samen even een spelletje Uno spelen.

De spanning steeg nog even toen bleek dat er een aantal restaurants gesloten waren: waar viel er nog iets te halen voor ons voor het avondeten….? Aaaah! Gelukkig, een paar huizen verderop was er nog een plekje vrij in de herberg voor ons. Daar hebben we onze buikjes rond gegeten aan garnalen, hele grote cordon blues en jawel, hele echt lijkende inktvis. Rowan had zich heel dapper voorgenomen toch echt een hapje te proeven van deze lekkernij, maarrrr… het was vanavond toch net iets te veel gevraagd van deze dappere jongeman om over deze visdrempel heen te stappen. Wie weet een volgende keer!