Avontuur op zee

Een dag om niet gauw te vergeten. Een echte familie dag wordt het. Maar eerst ontbijten in het restaurant aan de andere kant van de hoteltuin en vijver. Terwijl we er heen lopen worden we vergezeld door het gezang van mensen uit de nabijgelegen kerk (een Opwekkingslied!), toch nog een beetje zondag-gevoel! De bevolking was toch voor 90% moslim……?!

Na het ontbijt wordt even snel het zwembad uitgetest door de jongens: bevalt goed!

Kort daarna worden we door de chauffeur van het hotel naar het vliegveld gereden om daar mijn oom Erwin & tante Mary en oom Piet & tante Laureen, afkomstig uit Los Angeles, op te pikken. Twee vrienden van hen (Lillia en Jerry) zijn ook meegekomen.

Met deze club mensen gaan we een speciale familie ceremonie doen vandaag in Medan, Sumatra (Indonesia). Na de benodigde voorbereidingen in Amerika is het mijn oom gelukt de as van zowel mijn overleden opa als de as van mijn overleden oma mee te nemen naar Indonesia. De wens van beide grootouders is: uitgestrooid te worden in de Sumatraanse wateren. Op deze manier komen zij beiden weer terug op de plek waar zij vele dierbare jaren van hun levens hebben geleefd. (Wil je het complete (familie)verhaal horen, maak dan een keer een afspraak met ons op Hollandse bodem.)   

Zodra de familieleden elkaar begroet en geknuffeld hadden ging de reis direct verder. Per personenbusje worden we naar zee gereden door onze chauffeur Nhasib. Hij heeft ons veilig door het drukke verkeer van Medan geloodst (veelal brommers/scooters en allerlei Aziatische merken auto’s) tot we de kust bereiken. Vlakbij de kust zijn we vanaf een riviertje de zee opgevaren met een kleine houten (vissers)boot. De kapitein van het bootje is opgetrommeld door onze chauffeur Nhasib, een alles-regelaar komen we later te weten. De boottocht is een belevenis op zich! Schommelend op de golven gaan we richting open zee. Zou de houten boot het houden…..?

Als we denken dat de boot ver genoeg uit de kust gevaren is (lees: ver genoeg is zonder allemaal super zeeziek te worden, hahaha) gaan we over tot de uitstrooi ceremonie. De motor van de boot gaat even uit. Vooral het uitpakken van de as neemt tijd in beslag, de korte woorden die uitgesproken worden door Erwin verwaaien grotendeels door de zeewind, maar de strekking van het verhaal begrijpt iedereen ook zonder woorden. De boot schommelt hevig heen en weer als de as door Erwin en mij wordt uitgestrooid. De wind neemt de as een paar meter mee tot het door het water wordt opgenomen en dan naar de diepten van de zee wordt getrokken.

Emoties en gedachten gaan hun eigen gang op dit moment. Maar ook het gebrek aan zeebenen heeft zijn (lichamelijke) weerslag op ons……: gauw de motor weer aanzetten en rechtsomkeert naar de veilige kust!

We zijn allemaal blij vaste bodem onder de voeten te voelen…

Ondanks de misselijkmakende golven was het heel bijzonder in het bijzijn van zoveel mogelijk directe familieleden opa en oma Helmich een laatste eer te bewijzen en een mooie herinnering te maken. In de autorit terug naar het hotel gaat voorspoedig en we merken dat we moe zijn geworden.

De avond sluiten we af in het restaurant van het hotel met een gezamenlijke maaltijd. Erwin gaat voor in gebed voor het eten, maar wordt overstemd door de oproep tot gebed vanuit de moskee hier dichtbij. (Heel bijzonder hoe de geloofsuitingen zo eenvoudig samensmelten op een moment.) Ik kijk om me heen aan tafel: erg waardevol om de familie zo bijeen te hebben. De gesprekken gaan veelal over wat de komende dagen ons nog gaan brengen. We gaan op zoek naar plekken waar mijn vader Occo (thuis in Nederland) en tante Laureen gewoond hebben en naar school zijn geweest.

Moe en voldaan kruipen we in ons luxe bed in Hotel Deli River, waarvan de Nederlandse eigenaar ons zo goed begeleidt in de zoektocht naar de geschiedenis van mijn pa en zijn familie.