Medan City Tour

Dinsdag 17 juli 2018.

Vroeg ontbijten en op tijd op stap gaan om de oude stad Medan te ontdekken was het plan….. maar plannen worden gemaakt om er soms vanaf te wijken! Vandaag moesten we dat gedeeltelijk doen, helaas. Het lijf van Ruben (vooral het buikgedeelte) werkte een beetje tegen, hij moest zich even koest houden om weer tot rust te komen. Andre hield hem gezelschap.

De rest van de groep (Mary, Erwin, Jerry, Lilia) en ik zijn toch op stap gegaan. Laureen en Piet hebben sinds gisteravond hun eigen schema in Medan en gaan de rest van de week zelf op pad op hun eigen tempo.  

Opdrachten van vandaag: “Ontdek de oude huizen waar mijn vader heeft gewoond en de school waar hij naar toe ging. Probeer uit te vinden waar mijn oma heeft gewerkt, het katholieke Elisabeth Ziekenhuis.”

Gelukkig hebben we chauffeur Nhasib nog steeds. Hij brengt ons op miraculeuze wijze door het drukke (brommer)verkeer. Op een of andere manier krijgt hij het voor elkaar om zowel veilig als snel door het verkeer heen te crossen met zijn Isuzu bus. We hebben veel lol in de bus, het lijkt zelfs een beetje op een schoolreis en hebben ondertussen veel bewondering voor de manier waarop Nhasib rijdt. Geen van ons heeft de behoefte zelf het stuur over te nemen.

Het oude centrum van Medan kun je absoluut niet vergelijken met een oud centrum in Nederland. In Nederland is geprobeerd alles te houden zoals het was door middel van renovaties en Monumentenzorg. Hier in Medan gaat dat anders. Alles ziet er uit zoals alles er hier en nu uitziet. En alles wat van heel vroeger was, bijvoorbeeld uit de koloniale tijd, kun je alleen met een geoefend oog tussen de huidige gebouwen terugvinden. Daarom hebben we zo iemand nodig als Nhasib, onze reddende engel in vele opzichten. We hebben hem op handen gedragen, omdat hij ten eerste ons overal heenbracht wat op ons lijstje stond. Ten tweede omdat hij als vertaler ons met mensen in contact bracht waar we anders niet mee konden spreken. Heel interessant om de heel oude koloniale huizen te bekijken vanaf de weg en een indruk te krijgen van hoe het eruit kan hebben gezien begin vorige eeuw.

Het is eveneens heel bijzonder om de huizen waar mijn vader heeft gewoond te ontdekken, nummer 8 en 35 aan de Prinses Beatrixlaan. De straatnaam is halverwege vorige eeuw veranderd in Jalan ir. H. Juanda. Nummer 8 is nu een zakelijk gebouw waar een of ander bedrijf in gevestigd is. Nummer 35 is waarschijnlijk niet meer het originele gebouw waar hij gewoond heeft, maar nog steeds een woonhuis. Na de eerste foto’s stiekem gemaakt te hebben over de muur,  werden we wonderwel door de huidige bewoner uitgenodigd het huis van binnen te bekijken. Deze eigenaar, een Indonesiër van Chinese afkomst, woonde er nu 10 jaar. Hij is de derde eigenaar, de tweede eigenaar was een bekende en goed boerende, in Nederland opgeleide Chinese advocaat. Hij bewoonde het huis heel lang tot aan zijn dood. De Nederlandse wetboeken stonden nog in de boekenkast in het huis! Helaas wist de huidige eigenaar geen informatie te verschaffen over de eerste eigenaar…… (wie weet hadden we dan zeker geweten of mijn pa hier gewoond heeft met zijn ouders en oudste zus).

Het ziekenhuis waar mijn oma heeft gewerkt is er nog steeds. Van het oude gedeelte is alleen het deel met de typische puntvormige toren over. Het nieuwe, moderne gedeelte is eraan vast gebouwd. Tegenwoordig is het een privé kliniek. Terwijl we veel foto’s maakten herinnerde mijn oom mij eraan dat het heel bijzonder is om mij als kleindochter te fotograferen voor het ziekenhuis waar mijn oma gewerkt heeft. Vooral omdat ik ook in een ziekenhuis werk. Ik heb het dus niet van een vreemde….. werken in de zorg zit in mijn genen!

Naast alle persoonlijke plekken heeft Nhasib ons naar de plekken gebracht waar het Jappenkamp moet zijn geweest en naar de originele koloniale grote huizen. Van het Jappenkamp is alleen nog de toren met poort over. Waarschijnlijk een ingang van het kamp. De stad is zo dicht bevolkt dat de krakkemikkige huisjes gewoon tegen de toren zijn aangebouwd. Er is klaarblijkelijk geen behoefte hier in Indonesië om maar enigszins iets uit deze tijd te renoveren of te onderhouden, laat staan er iets over te vertellen zoals in NL gebeurd met informatiebordjes. Het lijkt of men alleen leeft in het heden. Na een paar minuten rijden zijn we in een andere wereld. We rijden een zeer koloniaal uitziende smalle straat in met veel ruimte rond de huizen, veel tropische bomen etc. hier is niet zo veel veranderd. Nog steeds wonen hier de grote bazen van de spoorlijn.

Tijdens lunchtijd heeft de groep zich weer herenigd, de zieke was na de nodige medicatie weer opgeknapt. De lunchlocatie was er eentje waar men in koloniale tijden al de bloemetjes buiten kon zetten: restaurant Tip Top. De naam zegt niet veel, maar het schijnt een zeer belangrijke ontmoetingsplek te zijn geweest in de tijden waarin de plantages zeer welvarend waren. De V.I.P.’s van die tijd kwamen er en zelfs koninklijk bezoek heeft er gegeten en gedronken. Heel leuk om daar te lunchen en een heel klein beetje te proeven van de sfeer van die vergane glorie.

Na de lunch stapten we als voltallige groep van 7 personen in de bus met Nhasib om op reis te gaan naar Bukit Lawang. Op weg naar een nieuw hoofdstuk, met nieuwe avonturen.

Laat in de middag arriveren we in het dorp aan de rand van de jungle. Een heel andere wereld dan de drukte van Medan. Onderweg zagen we de omgeving langzaam veranderen van stad naar platteland (veel palmolie plantages) en van platteland naar jungle.