Onderweg naar Tobameer.

Het is een raar idee dat vanaf vandaag de reis verdergaat zonder familie. Gisteravond hebben we onze backpacks weer volgestouwd en klaargezet voor vertrek. Vanochtend hebben we ons laatste gezamenlijke ontbijtje in Bukit Lawang: pannenkoek met banaan voor Ruben en mij, André geniet van zijn toast en een tomaat-omelet-achtig iets.

Erwin en Mary lopen met ons mee naar de taxi standplaats en we nemen afscheid met de belofte elkaar weer snel te ontmoeten (waar dan ook op de wereld).

De reis naar het Tobameer gaat van start. Deze keer moeten we ons overgeven aan een nieuwe chauffeur: Sjaiful. Hij rijdt in een Suzuki busje, geruislozer en met goede airco. Zijn rijstijl is, net als de man zelf, rustig en voorzichtig. Sjaiful is een Batak-Sumatraan van 45 jaar, vader van 6 kinderen (5 jongens en 1 meisje). In de tijd die we samen in de auto hebben gezeten (08.45u – 17.30u) hebben we elkaar een beetje leren kennen. Met behulp van het Indonesisch woordenboekje konden we een klein beetje communiceren. Zijn Engels was niet zo goed. Op deze manier ken ik nu een paar woorden in het Indonesisch.

Onze bestemming Tobameer is een vulkanisch meer. Het is een van de diepste meren ter wereld (450 meter) en is een populaire bestemming vanwege de prachtige uitzichten. Nu, maar ook vroeger. Pa heeft verteld over zijn vakanties naar Parapat, en dus gaan wij er ook naar toe. Ons hotel ligt op het eiland Samosir, aan de overkant van Parapat. Tuk Tuk heet het dorpje. In de tijd van Pa bestond dat nog niet. Sterker nog, in zijn tijd ging men niet naar de overkant vanwege de Batak stammen die daar woonden. Dit volk stond bekend om kannibalisme... volgens Wikipedia is dat meer dan 200 jaar geleden, maar de vrees bestond dus nog steeds 50 jaar geleden.

Speciaal voor ons neemt de chauffeur de toeristische route naar het Tobameer. We gaan via Binjai, maar laten het chaotische Medan letterlijk links liggen en dan via Berastagi (een actieve vulkaan gezien in de verte: gunung Sinabung) naar Sipiso Piso (watervallen even snel bezocht) en dan boven het Tobameer langs naar Parapat. Daar hebben we om half zeven de boot genomen naar Tuktuk. Voordat we aan boord gingen moesten naam/geslacht/leeftijd/land van herkomst genoteerd worden. Men heeft klaarblijkelijk geleerd van het bootongeluk, een paar weken geleden😊.

Deze trip naar het Tobameer heeft ons veel laten zien van het plattelandsleven op Sumatra. Door de vele vulkanen is de grond zeer vruchtbaar en wordt ook zeer grondig gebruikt voor heel veel verschillende producten. We weten nu hoe koffieplanten en sinaasappelbomen eruit zien. Uiteraard kwamen we rijstvelden tegen, niet zo veel trouwens. Maar ook mais, witte en rode kool, prei, mangostin, durian (stinkfruit), mango, ananas. In de namiddag beginnen de mensen te werken op de velden. De vrouwen dragen in deze regio een doek op hun hoofd, gedraaid in een bijzondere wrong waarmee zij grote manden op hun hoofd kunnen dragen. Vrachtwagens zijn over-volgeladen met fruit en groenten. Het is duidelijk oogsttijd.